bazısı masal gibi bazısının azap gibi geçer. hele de yalnızsa. hele benim gibiyse. ben, tek çocuk arkadaşı imamın kızı olan bir çocuktum. anası babası oynatmazdı öyle. adı bilgeydi, bizimkilerin tayinleri çıktıktan sonra bir daha görmedim onu hiç. oysa benim ilk arkadaşımdı. benim bir de 2. arkadaşım vardı. annemin anlattığına göre evde tek başıma saatlerce tv karşısında otururmuşum, annemde babamda çalışan insan, hatta bir ara soba devrilmişte zor kurtarmışlar. ayağımda yara izi bile var, kırışık parlak gibi... benim bir de 3. arkadaşım vardı. adını unuttum ama büyük ihtimal yeriş koymuşturlar. bizim oralarda köpekler için çok koyarlar bu ismi. kahverengiye çalan bir rengi vardı, babam varken sürekli bir yana koştururduk. sonra yağmurlu bir havada öldüğünü hatırlıyorum. tıpkı kurban bayramında ölen biri siyah biri beyaz iki kuzum gibi. o kadar yalnızlıktan sonra bir ara ineklerede yanaştım ama halley uzatmam sonrası terslemeleri sonucu vazgeçtim. benim başka arkadaşlarım da vardı. boyum kadar bir kamyonla, hafiz dedem. hafiz dedem öz dedelerimin olamadığı kadar iyi bakmıştı, kamyon ise sürekli bir yerlere sürdüğüm yol arkadaşımdı. ikisindende büyüdükçe vazgeçtim, kamyonumu kaybettim, çok sonraları da hafiz dedeyi. daha 1 sene olmadı. bir kere bile gitmedim zamanında yanına. oturuyor insanın içine acı acı o keşke. keşke bir kere gideydim de nasılsın hafiz dede deseydim o güleç yüzüne karşı.
