demin bir teyze çıktı karşıma. şöyle atmış yaşlarında ve beli hafif bükülmüş , zayıf bi teyze. hava karanlık ve az da soğuk. ama teyzenin üstünde adamakıllı birşey yoktu. karşımdan gelirken bana bir şey sormak için tereddüt yaşadığı belliydi. tam hizama geldi ve tam geçti beni ki arkama döndüm birşey soracaksa sorsun diye. o da bundan cesaretle yavrum be hiç paran var mı dedi. şunu da söylemeden geçemeyecem, kesinlikle ve kesinlikle dilenci değildi. neyse ben hafif gülümseyerek onun pek de mahcup olmamasını sağlamaya çalışıyor ve ceplerimi yokluyordum. gerçi teyze zaten hiç bir gururu kalmamış, evde bekleyen ahaliye( kim olduğunu soramadım ) üç beş bişey bulma umuduyla yola çıkmış ve insaniyetliğinden sıyrılmış biriydi. yüzündeki o küçülme ifadesi kahretti beni, bitirdi, geberdim ulaaann eridim anasını avradını satayım bee. kardeşime para yollamaya gidiyodum , ve cebimdeki para da belliydi, ben de öğrenciyim nihayetinde. lan ne vardı ki yanımızdan variyeti olan ve durumu yerinde olan biri geçseydi he? gelmez ki anasını satam, hem sanki o teyzeyi şimdiye kadar görüp de imkanı olanlardan yüzde kaçı yardım etti acaba ? neyse imkan dahilinde verdim birşey. teyze dualar ederek ayrıldı, boşta bulundum ve ne yapacan teyzeee bunu diye gülümsedim. lan eşşolu eşşek sussana işte , defol git, kadın zaten insanlıktan çıknış. kadın cağız hiç de yadırgamadan cevap verdi, ona inanmamı sağlamaya çalışarak(!) " ne mi yapacam yavrum, işte çaay şekeer ekmeekk falan alacam inşallah" dedi. öldüm öldüm. anlatabiliyo muyum. sonra teyzeyi o muhitte bir müddet aradım ama nafile, bulamadım.
