çanakkale savaşı bir destandır... 1915 yılında tarihin hiç bir döneminde görülmeyen bir savunma savaşı yapılmıştır. bu savaşta ne koç yiğitler şehit oldu, ne gözü kara cengaverler gazi oldu... yurdun her köşesinde analar feryat figan türküler yaktılar.... kimi askerler kol bıraktı çanakkale'de kimileri bacak, kimileri baş bıraktı, kimileri devasa gövdelerini bıraktı çanakkale'de... yurdun savunması öyle kolay olmadı...
cephe gerisinde yokluktan var ettikleri ilaçlarla yaralı askerleri tedavi etmeye çalışan anadolu kadınlarının hakkı nasıl ödenir bilinmez... ya yurdun her köşesinden gönderilen yiyecek, giyecek yardımları...
anadolu kadınının, kendi eliyle yaptığı çoraplar, kazaklar, montlar... bunların hakkı nasıl verilir.
evet, filmi izledik. böyle bir film yaptıkları için başta yapımcılara olmak üzere, yönetmene, oyunculara, set ekibine canı gönülden teşekkür ederim. ama malesef film çok ama çok eksik...
çanakkale'de yazılan destan daha bir görkemli, daha bir duygulu anlatılabilirdi.
koca seyit'in o top mermisini kucaklayıp götürmesi ve etrafında ona bakan diğer askerler malesef üzmüştür... bu iş böyle olmamalıydı. koca seyit o mermiyi tek başına götürebiliyorsa diğer askerler orda ne beklemektedir. insan o merminin bir ucundan tutmaz mı?
koca seyit mermiyi götürürken ağzından akan kanlara bakacağınıza merminin ucundan tutun be kardeşim. aslında buradaki feryadım oradaki askerlere değil tabiki. biliyorum ki oradaki askerler böyle bir şey yapmadılar. koca seyit tek başına iken götürdü o mermiyi. yani etrafında bu kadar asker yoktu. buradaki anlatmak istediğim şey, filmin vasatlığı tabiki. destanın filmini yaparken böyle sahneleri iyi kurgulaman gerekli...
yinede her şeye rağmen teşekkürler. inşallah böyle yapımların devamı da yapılır...
