Bir zamanlar benim de dostlarim vardi. Gercek dostlar. Agizlarindan cikacak olanlari merak ettigim dostlar... Sonra anlayamayacaklari kadar kotu oldum yanlarinda. Daha dogrusu, kontrolum altinda giden iliskilerimizin bazi anlarinda Kayra'nin gercek yuzunden birkac parca gosterme hatasi yaptim. Bazen yuksek dozda alkolun yuzunden, bazen de yuksek dozda sikintinin. Dostlarimin yarisi korktu, yarisi da igrendi. Aciyanlar da vardi birkac tane ama onlarin durust olduklarini dusunmuyorumm cunku olsalardi beni cozmeye calisarak, sahip oldugumu varsaydigim sorunlarimi anlamak icin cabalarlardi. Aslinda acidiklarini soyleyenler de igrenenlere de dahildi. Sonucta teker teker yok oldular. Adresler, telefon numaralari yok oldu. Geriye Kinyas kaldi. Arada bir dedigimi dinleyen tek insan. O da yok olursa ne olur? Kayra kalir. Kinyas'i dusunup gozyasi doker yalnizken... Kayra kalir. Kinyas'i gorur ruyasinda iki yil... Kayra kalir. Kinyas'in olumunden on yil sonra ne yuzunu hatirlar, ne yasananlari, ne de konusulanlari... Kinyas gider. Kayra kalir. Bu kadar basit oldugu icin hic sevemedim dostluklari, asklari.
