2013 yılının ilk günleri. okuldan çıkmışım evde dinleniyorum. zil çaldı. velhasıl uzatmayalım gelen emmi oğluymuş. işte dumur hastayım tek başıma gitmeyeyim arkadaş ol bana falan atladık dolmuşa gittik hastaneye. acilde hemşire/doktor her neyse görüştük. iğne vururuz bir şey kalmaz dediler ama içerisi çakılı. herkes bize inat hasta olmuş sanki anasını satıyım.
neyse iğne yapacak doktoru bekliyoruz. uzun süre geçti diğer hastalarla işini bitirse gelecek ama bir türlü bitmiyor. hastası olan yan tarafta bir tane kürt abi vardı. kürt dediğime bakmayın onlarla bir alıp veremediğim yok ayrım yapmayı da sevmem ama hikayenin özü burada. önemli sanırım biraz ayrıldı yatakların olduğu bölümden kürtçe birşeyler konuşmaya başladı. az ileride de entel bir teyze var kürt düşmanı sanırım söylenmeye başladı. benim sinir attı tabi. amcaoğlu da aynı görüşte laf yapacak ben susturuyorum. yahu adam telefonla konuşuyor sana ne zararı?
aradan 2 yada 3 dakika geçmedi. teyze dayanamadı;
-'al telefonunu dışarıda konuş be senin Kürtçe'ni dinlemek zorunda değiliz' dedi. bunu deyince adam mosmor kesildi haliyle benim de sinir tavan tabi. az önce laf söylemesin diye emmi oğlunu tutan ben, bağırarak;
-'lan sen nasıl bir insansın, buradaki herkes kürt olsa senin türkçe konuşmana izin vermesek hoşuna gider miydi, şerefsiz' dedim. teyze şaşırdı başta. hiçbir şey demeden çıktı gitti. sonradan konuştuk abiyle teşekkür falan etti. o gün anladım ki bazı kürtler çoğu türk'ten daha çok insan olmayı hakediyor.
