Silinmişlik, yitirilmişlik, apaçık kayboluş. Bir insanın nasıl yitirilebileceğini zaman suratımıza çarpa çarpa öğretiyor. Büyümek istiyorsun, bakmışsın büyümüşsün. Ne değişti ? Değişen tek şey takvimin kopan yaprakları! Ötesi yok... Ya da var, evet var. Ötesi hastalıklı bir ruh, ne istediğini kime gideceğini bilmeyen bir kalp ve boka batmış bir beden! Dedik ya zaten bok çukuruna sıkışıp kalmış bedenin nefes aldırmıyor sana, yapışıyor boğazına, nefes almak bile zor geliyor işte. Ah ne kadar da garip ve bir o kadar da saçma! Yer altlarında yaşayan fareler vardır, bilirsiniz. Onlar herkesi kendi kanalizasyonundan görür. işte ben de onlar gibi hepinizi kendi kanalizasyonumun ışık sızdıran deliklerinden görüyorum. ilgi çekici değil mi ? Benim ilgimi çekmiyor artık, çünkü ilgimi çekebilecek her şeyi fark eden yerlerime kadar paslanmışım. Paslandıkça deliriyorum, delirdikçe parçalamak istiyorum yaşama belirtisi gösteren her şeyi.. ve bir saçmalama ritüelimizin daha sonuna geldik, bir başka ''kayboluşumdan arta kalanlar'' adlı yazımızda daha buluşmak üzere. Ruhunuza iyi davranın.Sağlam kalın.
