Aşk öyle bir evre ki içindeyken değil dışındayken ezik olduğunu fark ettiriyor insana. Her insan hayatından en az bir kez olmak şartıyla ezik olacaktır.
Şöyle bir realite de vardır. Karşılıklı aşk sana aşkı tam olarak hissettirmez. Tabi mutluluk patlamasıyla dolarsın,kanında hissedersin sevdiğini sevildiğini. Bağırırsın seviyorum ulan diye ama huzurun sana vermiş olduğu rahatlık tam olarak kara sevda diye tabir ettiğimiz şeyi yaşatmaz. Eğer sürünüyorsak bunu aşktan sayarız. O zaman her şeyi gözden çıkarıp,o zaman neden benim olmuyor diye sitem etmeye başlarız. O zaman gözümüzde ilahlaştırırız adeta sevdiğimizi. Çünkü ulaşılmazdır bizim için. Onla yaşanacak anlar unutulmaz olacaktır,onun dokunduğu yerlerde gül bahçeleri bitecektir. Ne zaman ki köpekliğinin farkına varır insan o zaman der ki bu kadar mı ezildin karşısında,bu kadar mı alçalıp çabaladın? Dıştan söylemesi kolay,içten kabullenmesi en zor şeydir belki de
