öyle bir samimiyetsizlikle ele alınıyor ki, insanoğlu için ideal bir ceza ya da bir tür intikam olduğu da düşünülebilir küresel ısınmanın. belki aşılabilir. dünya enerji sorununu çözebilir. dahası tüketim hırsı bir şekilde dizginlenebilir. ama insanların samimiyetsizliğine, sahtekarlığına bir çare yok.
dile getirilmeye başlandığından bugüne, bilginin sorumluğunu taşıyanlar için üzerinden birilerini suçlayacakları bir argüman oldu küresel ısınma. bir bilim-kurgu senaryosu havasında yansıtıldı: buzullar eriyecek, deniz seviyesi yükselecek ve sonunda birileri yüzünden yok olacaktı dünya. klişe olduğundan belki, kimse ciddiye almadı.
marjinal grupların tuhaf duygusallığına konu oldu sonra: dünyanın bilmem hangi ucunda, bilmem hangi hayvanlarının türünün yok olmasına indirgendi. daha başka meseleleri vardı herkesin, kabul görmedi.
yansız-tarafsız olması beklenen kurumlar ve uluslararası organizasyonlar dahil oldular ardından. raporlar yayınlandı. çözüm önerileri sunuldu. ama bu da kar etmedi. başka kaygılar sezilebiliyordu çünkü öne sürülen rakamların ardında. ne diyordu güzel ülkemiz kyoto protokolü'ne karşı dururken: "bizim bir suçumuz yok!"
kimsenin suçu olmayan bir meseleydi zaten küresel ısınma. kimsenin suçu olmayan, ama herkesi içine alan bir mesele. ucuz siyaset malzemesi olarak değerlendirildi haliyle. "kahrolsun amerika" ortak parantezine alındı. yönetenler suçlandı. yönetilenler azarlandı. derken "bu bir komplo" diyenler, "küresel ısınma yoktur" diyenler peydah oldu. şimdilerde olanca şirinliğiyle, "diş fırçalarken musluğu kapatın, geçer" havalarında başka birileri...
sıcaklar biraz rahatsızlık verse de huzurla uyuyor herkes. uyandığında su kesik değilse eğer bir sorun olduğunu da düşünmüyor hiç kimse. varsa da "dünyayı kurtaran adam"lar bekleniyor çözüm için. dünyayı kurtaracak adamlar ise, çözümün kurtarılacak olanların rahatına dokunacağının farkında. herkes bekliyor, susuyor.
insanlara ciddi ciddi yakışıyor bütün bunlar. gel gelelim hayvanlar olanları hiç mi hiç hak etmiyor!
