Küçüklüğümden beridir, kardeşimin yanında hep daha tutarlı, daha doğru davranışlar sergilemeye özen gösterdim. Psikolojisi bozulmasın diye daha 14 yaşında bir genç kızın düşünemeyeceği şeyleri düşündüm. Anne ve babamın dengesizliklerinden etkilenmesin istedim. Bazen kavga ederlerdi ve ben ona derdim ki : bazen olur anne baba arasında böyle şeyler diye. O da bana derdi ki ama hep böyle yapıyorlar diye.
Sonra birgün babam öldü. Dediler ki erkek o, kardeşinin gelip babanın yıkanmasına yardım etmesi gerekiyor. Su dökmesi gerekiyor. Hayır dedim. O gitmeyecek babamı yıkatmaya ben gideceğim. Sonra onu morgdan aldık bir abimle. Sonra yıkatmaya götürdük. Kardeşim babamın ölüsünü sadece toprağa vermeden 1-2 dakika önce gördü. Sadece yüzünü.
işte ablalık böyle bir duygu. Ya da erkek olsaydım bir abi olarak daha çok şey yapabilirdim belki de bilmiyorum.
