hayatta kimselerle konuşamayacağı belli adamdır.
üniversite dediğin alanda yozgatlı var, izmirli var, urfalı var, ortagelirlisi var, zengin piçi var, partizan kız var, ülkücü reyiz var, ciao bella'yı italyacasından bilen de var, serdar ortaçın şarklılarını anlamlı bulan da. antropoloji okuyan var, mühendis var, tiyatrocu var, yunanistana bisikletle gitmek isteyen de var, bir kızla kanepeye gitsem yeter diyeni var, das kapitali orjinalinden okumuşu var, okumayışıyla övüneni var, çevik kuvvete aşık kız var, çevik kuvvetten dayak yiyen kız var.
bunların içinde bir insan nasıl olur da kimseyle konuşmaz? bu neyin buhranı?
konuş güzel arkadaşım, doya doya konuş. güle güle konuş. kavga ede ede konuş. yumruk yumruğa konuş. sevişerek konuş.
mezun olunca "evlilik ne zaman" diye soran memur kafasıyla konuşmak zorunda kalacaksın. bakış açısı kalmamış insanlarla konuşmak zorunda kalacaksın. akpye oy veren insanlarla çalışacaksın.
insan bulmuşsun orda.
mal gibi, ergen gibi tribe girme.
cümle kur.
iletiş.
getirtme beni oraya.
