büyük bir çınar ağacı, bir dağ gibidir.
var olduğunu bilmek ayrı bir güven verir adama. veriyormuş daha doğrusu.
ne kadar yaşlı olursa olsun, hasta bile olsa, insan kendi dedesine ölümü yakıştıramıyor. daha doğrusu ölümün hayatın bir gerçeği olduğunu bilsekte, insan sevdiği kimseye konduramıyor ölümü.
ev içinde ağlayanları görsede, kefeninin biçilmesine şahit olsanda, o soğuk taş üstünde yıkandığını izlesen de, o dört kollu geminin içinde omuzlarda götürülüşüne baka kalsanda inanamıyormuşsun.
hele birde insanın dedesi tam bir dedeyse. hani o televizyonlarda izledğimiz her durumda söleyeceği bir özlü sözü olan adamlar varya.
sen gittin ya, benim gözüm o yolda kaldı. gittiğin yerden geleceksin gibi.
birde ne var biliyor musun dede. insanın acısını yaşatmıyorlar. ben bu yazdıklarımı kime söylemeye kalksam üzülme sakın diyorlar. deden azap çeker diyorlar.
ben isyan etmiyorumki. senin gitmene üzülüyorum sadece. üzülmeyim mi yani.
