sadece arkadaş olduğumuz bir zamanımız olmamıştı ki o hep beni sevdi, ben hep onu sevdim. sonra olan oldu, ayrı düştük mücadele edip eskisi gibi sevmeye çalıştık ama artık türkiyenin birer ucuna savrulmuştuk. farklı hayatlar, farklı arkadaşlar. sonra o değişti, o değiştikçe ben sinirlendim. tatillerde görüştüğümüz izmirimizden de gidince o, geriye ne dondurma geceleri kaldı, ne bakılan fallar ne de sarhoş geçirdiğimiz günler. şimdi ne onun sesi aynı ne benim sevgim.
mahvettik sözlük. birlikte yaptık bunu. birlikte yaptığımız her şeyde iyiydik ama konu ikimiz olduğunda başarısızlığın en büyük örneğini gösterdik.
şimdi ondan geriye sadece iyi şeyler kaldı, üzüldüğüm zamanları onun o ikinci, mantıklı, saçma sapan kişiliğinin eserinin olduğunu düşünüyorum çünkü. geriye bir anı kaldı 3 yıl öncesinde mezuniyetimizde sarıldığımız ve benim içimden yükselen o ağlama arzusu. dün gibi parlak kalan tek şey o artık.
onu görmek için yanına gittiğim ve beni bin pişman ettiği zamanı unuttum. onu son görüşüm olarak iyi ayrıldığımız günü hatırlıyorum.
çok özlesem de kaybettim onu sözlük. en sevdiğim, en iyi anladığım, beni en iyi anlayan kişiyi kaybettim.
