Her şey için geçerli olabilir bu tabi. Aşk, sevgi, nefret, hatta ölüm.
insanın en kötüsüne bile alışması, artık hissetmemek. Tam da o noktada mıyım acaba diye düşündüğüm anlardan birindeyim. Hani sanki elimi kolumu kesseniz kan akmazmış gibi geliyor.
mutlu muyum diyorum kendime. sanırım evet. çünkü mutsuz değilim. en son ne zaman ağladım hatırlamıyorum çünkü. ama kulağıma bir fısıltı geliyor hemen, 'yoksa duygularını mı kaybettin?'
Herşeyimin belirsiz olduğu bir dönem. okulum bitecek. kim bilir nerede çalışacağım, kiminle evlenceğim? yeni arkadaşlarım, komşularım kimler olacak. Bir adım sonrasını göremiyorum. çok bulanık. arada sis perdesinin biraz dağıldığını sanıyorum ama sadece saçma sapan hayallerim olduğunu fark ediyorum gördüklerimin. bu yüzden hayal kurmaktan da vazgeçiyorum sessizce.
beni hayal kurmaktan alıkoyanlara lanet okuyacak kadar bile bir şey hissetmiyorum artık. iyi mi kötü bilmiyorum gerçi.
Zamanında günlerce ağladığım şeylere bakıp geçiyorum.
pişmanlıklarımı düşünüyorum. çok şey olabilirdi. hayır diyorum bilmiş bilmiş, pişman olmayacağım. bana çok şey kattı onlar. o yaşadıklarım olmasaydı bu kadar güçlü olabilir miydim, olamazdım.
bu kadar güçlü olmana gerek yoktu ki diyor yine bir fısıltı. yaşamak için bu kadarına gerek yoktu. daha kaç yaşındasın ki.
