ben bu yazıyı kime yazıyorum bilmiyorum ama;
Bugün bir minik astım krizi ve dehşet veren boğaz ağrısıyla bir üniversitenin acil bölümüne gittim. Acilin girişine arabamı park edip indiğimde geleneksel türk teyze kıyafetleri içerisinde ağlayan teyzeler vardı. gözleri bırak beni hiçbir şey görmüyordu. Süzüldüm yavaşça aralarından, içeri girdim. önümde elini baltayla ve yanlışlıkla kesen bi kadın vardı. onun kaydını aldılar. Bu kadın eli ve kolu artık kopan yerleri inanılmaz şekilde kanayan kadın devlet hastanesinden buraya pansumansız, dikişsiz bırakılarak yollanmış. sıra bana geldiğinde astım krizi geçirdim ve gribim, nesef borum ve göğsümde inanılmaz bi ağrı var dediğimde bu sorunun aslında ufak bişey olduğunu düşünmeye başladım. Çünkü o esnada arkamdan sedye üzerinde engelli bir çocuk geldi, sara krizi geçiriyordu bence. öyleydi. Tek başıma kendi sıramın gelmesini beklemeye başladığımda hasta yakınları oradan oraya koşturuyordu. yoldayken ne kadar yalnız olduğumu, doktora götüren biri bile olmadığını düşünüyordum ve bunun yanı sıra aslında ne kadar da şanslıydım bir öğrenciye göre.
Muayeneye alındığımda astım hastası olduğum için olduğundan fazla şey sorup olduğundan fazla şeyi kontrol etme ihtiyacı duydular. o şiddetli ağrının astımın verdiği kas yorgunluğu sebebiyle olduğunu ve de faranjit olduğumu söylediler. bir ton ilaç yazılmasını beklerken eli baltayla kesilen teyze yanımda yatıyordu ve eşi ordan oraya koşturuyordu. doktorsa benim çantamdaki astım spreyime bakmaya çalışıyordu. Hastaneden çıkarken sağımı solumu şaşırdım. ağlayan, hasta bebekler, çaresizliğin insan üzerindeki etkisi ve hiçbir şey iyi olmayacak, hiçbir şey düzelmeyecek ifadesi yıllardır yüzünde olduğu çok belli olan o engelli çocuğun anneciği.
Çıktığımda elimde bir reçete vardı ama şikayet ettiğim şeylerin ne kadar günlük şeyler olduğunu fark ettim ki bu daha önemliydi.
ağlamaktan kıpkırmızı olmuş, kendini parçalayan teyzelerin yanından sıyrıldım, arabaya bindim. henüz hiçbir şeyden kurtulmuş değildim. o an oradaki insanların iyi olması için her şeyi yapmaya hazırdım. Marşa bastım, emniyet kemerimi taktım ağlaya ağlaya uzaklaştım.
