Kendini dış dünyadan tamamen izole etmiş 60 yaşının üzerinde bir çift var. Anne ve Georges Bir bütün olmuşlar. Düzen onlar için her şeyden önemli. Hayatlarında her şey planlı ve programlı. Bunun dışına çıkmıyorlar. Arkadaşları yok. Onların onayı dışında evlerine, mahremiyetlerine girebilen kimse yok.
Sonra birden bire hayatlarında büyük bir değişim oluyor Anne felç geçiriyor. Film de burada başlıyor esasen. Aşk, sevgi, sadakat, yalnızlık ve bencillik. Tüm bu duyguları görüyoruz filmin devamında.
Anne güçlü bir kadın figürü. Hayatında hep dik durmuş Kimseden yardım istemiyor. Ama düştüğü durum onu yardıma muhtaç kılıyor. Belki de ona en çok acı veren çok sevdiği kocasının kendine bakmak durumunda kalması. Hastalığının en başından beri yardım istemekten kaçınıyor. Georges ise tüm hayatını birlikte geçirdiği güçlü kadının bu durumda olmasına dayanamayan elinden gelen her şeyi yapmaya çalışan bir adam. Ama zaman ilerledikçe ve anne'nin durumu kötüleştikçe beklenen sondan kaçamıyor Georges.
Filmdeki en etkileyici sahne belki de tokat sahnesiydi. George eşine yemek yediriyor, ona hikayeler anlatıyor, onu uyutuyor bir bebek gibi bakıyor adeta. Ama nihayetinde bir insan. içinde yaşadığı baskı, hüzün, acı o tokatla birden dışarı çıkıyor. Sonrasında ise bir kaçış hikayesi başlıyor. Georges çok sevdiği eşinden, kızından, kendisinden ve gerçeklerden olabildiğince kaçmaya başlıyor. Anne iyi olmayacak ve bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi devam etmeyecek. Hem kendi içinde bulunduğu durumdan hem de Anne'nin içinde bulunduğu durumdan kurtulmak adına onu da kendisini de öldürüyor.
Evlerine hayatlarına kimsenin girmesine izin vermeyen Georges eşini de yalnız bir şekilde ölüme uğurluyor. Aldığı çiçekleri yıkaması, hazırlaması bir çeşit cenaze töreni onun için.
Ve filmin sonunda George sevdiği kadın Anne ile o evden çıkıp gidiyor. Yine birlikte yine bir bütün olarak.
