yalnız insan söylemi. hırlaşacak kimsesi olmadığından kendiyle çekişir. kafasında dolanan yüz milyon düşünceyi birbiriyle çarpıştırarak yaşamını devam ettirir, olur da hayatına birisi girecek olursa ve bu dengesizliğini fark ederse hiç düşünmeden bu cümleyi söyler. zaten yaşamına girip de fazla uzun süre kalan olmamıştır. o, en çok kendisini sever ve en çok kendisinden nefret eder. o, bu sonlu yaşam içerisinde, bu anlamlandırma evreninde, ağzında küfrü ve sürekli sönmeye yüz tuttuğunda fark ettiği sigarasını kül tablasında öldürüp ayağa kalkacağı ve belki de gideceği günü beklemektedir. bu bekleyişinde bile bir sinslik vardır, bunu da inkar etmez. sahi ne diyordu bay muannit sahtegi kendi kendine "hiç insanca yanın yok. sevemiyorsun. savın boş. nesin sen? oysa isteyebilsen, istemeyebilirdin de. hadi oradan, bilinçsizliğimin aç bilinci." hah tam da öyle işte! bilinçsizliğimin aç bilinci.
