ilk kedimi 1983te aldım. El kadar yavruydu. Sözlükteki çoğu yazardan yaşlı yani. O zamanlar nutella bile yoktu, ayfonumuzdan eplikeyşın bile indiremiyoduk. Düşün. Nerde kedi maması. Biz ne yersek onu yiyordu bu kedi. Sonuçta 9 yıl yaşadı. Arkasında bir sürü gözüyaşlı sarman ve kendi gibi onlarca simsiyah evlat bırakarak.
ikinci kedimi 1998de aldım. Çoğu sözlükçünün taso oynadığı yıllar. Cep telefonları 5110 ve 688 ekseninde gelişmekte. Aria diye bir operatör var o zamanlar. Ama gene kedi maması diye bişey yok hayatımızda. Gel gelelim biz bu kediyi de kendi yediklerimizle besledik öğrenci halimizle. Hala yaşıyor o şerefsiz de. Hala zarif ve güzel bir hanım. Üstelik çok oyuncu ilerleyen yaşına rağmen.
Bu kedi maması bana büyük bir tuzak geliyor. Kedileri bağımlı, hastalıklı ve mutsuz yapıp sahiplerinin cebine kanal açmak için. Genelde gözüdönmüş veterinerler tavsiye eder bunu. Tıpkı ilaç üzerinden yüzde alan doktorlar gibi.
tıpkı golf, iphone gibi nesnelere olan fanboyluğumuz gibi 'aaa, şekerim/qanqa, kedi normal beslenmeaaz, mama vermen gereeaak' derler ukala ukala. Toplasan bunu diyenin yaşından fazla kedi beslemişliğimiz var. 'Yav he he' deyip geçiyorum ama o kediye acıyorum. Hem de çok.
Kendinden az beyni olan birinin eline düşmüş garibim.
