bankada çalışan personelin, gelen müşterilere karşı göstereceği nezaket, sevecenlik ve yardımseverliği tamamen müşterinin dış görüntüsüne göre gerçekleştirmesidir.
2005 yılından beri kendi mesleğimi icra etmekteyim. mesleğim icabı günde en az bir kez banka şubesine gitmek durumunda kalıyorum. devlet dairelerinde hiç yukarıdaki gibi bir tarz görmüş değilim. zira memurlar "ye kürküm ye" mottosunu çoktan terk eylemişler. ancak durum banka şubelerinde çok vahim bir hal almaktadır. zira aynı banka şubesinde, aynı personelle, takım elbiseli olduğum zaman karşılaştığımda gördüğüm nezaket ile daha spor giyindiğim günlerdeki nezaket ölçüsünün %90 oranında farkettiğini görüyorum.
durum o denli vahim ki, iyi giyindiğim günlerde, personelle tartışmaya girdiğim olursa, müdüre çıkmak zorunda dahi olmuyorum. sesimi yükselttiğimde, karşımdaki çalışan hemen geri adım atıyor. spor giyindiğimde ise başçavuşun beygiri bir yana mezkur beygirin ziki kadar dahi itibar görmüyorum.
yurtdışına hiç çıkmadım, o yüzden kıyaslama yapamayacağım. ama buradan bir "ne zaman adam oluruz?" cümlesi çıkartmak gerekirse, "paranın, imanın ve insanlığın" kimde olduğunun dış görünüşten gerçekten anlaşılamayacağını ve kıyafete, paraya ve cilalı ayakkabılara gülücük atanın, yöntemde fahişeden ötede olmadığını öğrendiğimiz zaman diyebilirim.
