idealist hezeyanıdır.
tüm şeylerden önce olanın en mükemmel olduğu fikri yeniden ona kavuşma beklentisiyle birleşince hiçbir şey güven vermez olur, kendini zavallı gibi hissetmek ise kaçınılmazlaşır. en huzursuz insanların dindarlar arasından çıkması bundandır, en ufak inanç bile insanı o meşhur boşluğun içine atar; üstesinden gelmek için çeşit çeşit zaman geçirme taktiklerini ise din onlara öğretir. dinleri bir dakikalarını olsun boş bırakmaz ki içine düştükleri çukur akıllarına gelmesin. bunun içindir ki dindarlar "hayatımı din düzenlesin" diye ağlarlar, çok sevdiklerinden değil başka çareleri olmadığından.
materyalistler ise her şeyin maddi olduğu temelinden hareketle her şeyin her an değişmekte olduğunu bilirler ve değişmez evrenin yaydığı huzursuzluktan etkilenmezler, sürekli değişen bir halde insanın canı sıkılmaz ki kendini oyalamak için içten içe talep duysunlar; çok fazla heyecan vardır zaten hayatlarında, yaşamak bile yeterlidir coşmak için.
hasılı huzursuzlar kendi kendilerine yarattıkları tatminsiz halden o kadar şikayetçilerdir ki bunu her şekilde yok saymakta, materyalistlerin içlerindeki boşlukta kaybolduğunu iddia etmektedirler.
gerçekten çok komik öyle değil mi?
