şimdi öncelikle, neydi o görsellik be... görsel anlamda en son the fall da bu kadar etkilendiğimi anımsıyorum ve tabi hafif mekanik bir görsellik olsa da avatar da aynı etkiyi yaratmıştı bende. özellikle okyanustaki bazı kareleri al salonunun duvarına sanat eseri niyetine as.
bir yukarıdaki entry de crem caramella filminbig fish i anımsattığını yazmış. filmden çıktıktan sonra benimde ilk aklıma gelen big fishteki babanın yaşadığı şeyleri abartarak ve hatta fantastik öğeler katarak masalsı bir şekilde anlatması oldu. big fish'te baba, yaşadığımız şeylerin çok sıradan olduğunu ve bunlara masalsı öğeler katarak anlatıldığı zaman daha büyülü daha ihtişamlı olacağından bahsediyordu. pi'de aynı şekilde yaşadığı bu olayı (ki ben ikinci hikayenin gerçek olduğunu düşünenlerdenim) big fish'teki babanın penceresinden olmasa da fantastik ve masalsı öğeler katarak anlatıyordu. ama bence pi nin ihtişam katmak ya da daha inandırıcı olmak gibi bir amacı yoktu. bence pi'nin birinci hikayeyi uydurmasının nedeni yaşadığı bu travmatik olayı kendisine kabul ettirebilmek istemesiydi. ve buna sonunda kendisi de inandı.
sembolik anlamda gördüğüm iki şeyi paylaşmak yerinde olur sanırım. pi bir nevi mevlana felsefesini temsil ediyor olabilir. her dine inanması, bütün dinlerdeki tanrı'ların aynı töz'ün farklı görünümleri olduğunu düşünmesi vs. bir nevi ne olursan ol yine gelcilik. sert mizaçlı, metafiziğe inanmayan pi'nin babası da sanırım yirminci yüzyılın başlarındaki mantıksal pozitivist bilim anlayışını temsil ediyor. bir nevi görmediğime inanmamcılık.
filmden bir kaç ayrıntı;
pi'nin canlı adada ağacın tepesinde mirket'lerle birlikte uyuması da harikaydı.
gene pi'nin vişnu'ya "beni isa'yla tanıştırdığın için teşekkür ederim" diye dua etmesi enteresan bir ayrıntı olarak bana ricky gervais'in golden globe ödül töreninin en sonunda "beni ateist yaptığın için sana teşekkür ederim tanrım" dediği sözleri anımsattı.
