Yazacaklarımın yorumlanması için lise felsefe dersini bir iki defa dinlemiş olmanız bile yeterli olacaktır. asla amaç bir inanca saygısızlık etmek veya herhangi bir şahsın beynini yıkamak değil, sadece felsefeyle içli dışlı biri olarak saptadığım birkaç düşünceyi ve olguyu aktarmak.
insanlar varlığı ve genel kişilik özelliği olarak pragmatisttir. yani kimse işine yaramayacak bir şeyi, fayda sağlamayacağı bir şeyi asla yapmaz. eğer düşünürseniz bunun ne kadar doğru olduğunun farkına varacaksınız. peki madem, ateistlerin inancı ya da daha doğrusu inançsızlığı, tanrının olmaması düşüncesi insana bir fayda katar mı? katmaz. tanrının varlığından ona inanmayan biri asla etkilenmez. insanın amacı dünya hayatının tadını çıkarmak yani istediğini yapmaktır, inanmadığı tanrının varlığı onu alakadar etmez. inanmamasına da gelince benim düşünceme göre insanın inanmamasının bir sebebi olabilir, tanrıya inanıyorum ama kuralları beni bağlamaz demek yerine tanrı yoktur ki ne kuralı demek. sadece ve sadece pragmatizmden ibarettir insan, müslüman da ahiret inancına göre diğer tarafta rahat etmek için tanrının kurallarına uyar.
aslına bakılırsa hiçbir felsefeyi eleştirmek hoş değildir ancak ateizm bana ve benim felsefeme göre kendi içerisinde son derece tutarsızdır. yani ateist olmaktansa deist olmak insana bir şey kaybettirmez, bir şey de kazandırmaz.
not: olumlu veya olumsuz herhangi bir eleştiri, yorum vs. yapmadan önce felsefi bilginizin cidden var olduğuna emin olmanızı arz ederim.
