109.
-
Ne zaman sis çökse sen gelirsin aklıma.
Buğulu havalara benzeyen gözlerin,
Dünyaya ateş püsküren yüzün,
Ve ayrılığı anımsatan bakışların.
Ne zaman sis çökse kaybolurum sensizlikte.
Biz olamadığımıza ağlar, küfrederim sensizliğe.
Gitmek eylemine takılır yüreğim
Ve gittiğini hatırlarım.
Ne zaman sis çökse kayboluşun gelir aklıma
Sessizce ve kendince kayboluşun.
Zamansız ve amaçsız gidişini hatırlar,
Kadersizliğime dert yanarım.
Ne zaman sis çökse
Ben de diz çökerim sensizliğin önünde
Geleceğin umuduna kapılır
Gelmeyecek umuduma ağlarım.
