Daha ilk dakikalarından itibaren izleyiciyi içene alan müthiş senaryosu, iç içe geçmiş birbirinden etkileyici üç hikayesiyle, kullanılan renklerin güzelliği ve doğa manzaralarının harikalığıyla görüntü yönetmenliği konusunda oldukça iyi ve en az replikle insanlara, sevgiye, aşka, acıya dair çok şey söyleyen şiirsel bir film olmuş. O harikulade manzaraların eşliğinde ağır ağır akan görüntüler ve o sessizlik insana hayata dair o kadar çok şey söylüyordu ki inanamadım. Ve yönetmeni de kıskandım açıkçası bu kadar harika görüntülere yüklediği harika "anları" bir araya toplayıp bir film ortaya çıkardığı için. Bütün sahneler sanki insana zamanın çok ağır aktığı ve o güzelliklere ilk kez bir anlam yüklemeye başladığı çocukluğundan bir esinti taşır gibiydi. Birbiri ile aynı zaman ve mekanda geçen üç hikaye hangisini daha çok sevdin derseniz birinci ve ikinci arasında tereddüt etsem de galiba kalbimde birinci daha ağır basıyor.
Bir de doğanın o olağanüstü görüntüleri içinde, ki insana mutluluk vermeye kendi başına bile yetecek bu görüntüleri fon olarak kullanıp da, aşkın ve sevginin yaşattığı o en keskin acıyı bu derece duyumsatabilmek her yönetmenin harcı olmasa gerek diye düşünüyorum.
