"Yüzlerinde Arafat maskeleri olan bir sürü okul çocuğu, dışarıda toplanmıştı. Başlarındaki öğretmenlerin verdiği bir emirle yürümeye ve bir yandan da bağırmaya başladılar:
- Sen buralarda daha önce hiç baloncu gördün mü? Ya da paten kayan çocuk?
"Salıncak bile görmedim" dedi Nadya. "Sahi burada hiç çocuk parkı yok mu?" Steve alay etti.
- Kalaşnikoflarla oynamak varken, tahterevalliyi ne yapsın Filistinli çocuklar?
Kasım Ali'nin onlara tahsis ettiği kameraman Raşid, çocukların etrafında dönüp, avazları çıktığı kadar bağırırken açılan ağızlarına zoom-in yaptı.
Nadya etrafına bakıp notlar alıyor, diğerleri de ağır adımlarla yürüyorlardı.
Saadet, gözüne sarışın kıvırcık saçlı bir oğlanı kestirdi. Yedi yaşından büyük göstermiyordu. Öğretmenin tercümanlığında çocukla konuşmaya başladı.
- Neden böyle bağırıyorsunuz?
Kameraya şöyle bir bakış atan çocuk, gülümsedi:
- işgalci Siyonist düşman Arafat'ı yok etmeye, öldürmeye çalışıyor. Ama biz Arafat'ı kanımızla canımızla savunuruz.
- Büyüyünce ne olacaksın?
Hiç düşünmeden yanıtı yapıştırdı çocuk."
Ayşe Karabat'ın "roman ya da gerçek" diye tanımladığı "Kudüs'ün Gönüllü Sürgünleri" kitabını okurken, işte tam da çocuğun hiç düşünmeden yapıştırdığı yanıt yüzünden, bir şey gelip düğümlendi boğazıma. Benzer yerlerde dolaşıp, benzer çocuklar tanımış olmaktan belki, gözlerim doldu. Alttaki satırlara bakmadan çocuğun yanıtını kestirebildim.
Şiddet sarmalı içinde büyüyen, her gün ölüm gören, intihar bombacılarının onurlandırılışıyla büyülenen bu çocuklar, büyüdüklerinde bir tek şey isteyebilirlerdi: "Şehit olmak!" "Kimdir şehit? Ne yapar?" diye sorsanız, sizi şöyle yanıtlayacaklardır:
"- Resimleri duvara asılır, herkes onu sever. Annesi oğlu şehit oldu diye sevinir. Bütün ailesiyle cennette buluşur ve orada mutlu olur."
işte bu algılama intihar bombacısı olmaya özendirir Filistinli çocukları. israil'e karşı intihar bombacısı olmaya özenen o çocuklar şimdi birbirlerini öldürüyorlar. Küçücük Filistin, Gazze ve Batı Şeria'da iki ayrı hükümetin hüküm sürdüğü iki mikro devlete bölündü. Bu iki mikro devlet arasındaki çatışmaların ne hal alıp ne kadar süreceğini belki tanrı bile bilmiyordur.
Geçen gün Robert Fisk'in yazdığı gibi, Batı önce demokrasiyi bağırlarına basmasını istedi Filistinlilerdin. Öyle yapıp Hamas'ı seçtiler. Sonra, "o seçtiğini seçersen olmaz" dendi. Şimdi, Hamas'ı dışlayan Filistin Başkanı Mahmud Abbas'ı muhatap alıp onun için para musluklarını sonuna kadar açıyorlar. Sefaletle boğuşan Filistinliler'in vicdanlarını cüzdan baskısıyla esir almaya çalışıyorlar.
iktidar kirletiyor, işgal altında iktidar ise iki kez kirletiyor. El Fetih'in yıllardır tek söz sahibi olduğu o topraklardaki yozlaşmaya bir tepkiydi Hamas'ın seçilmesi. Ortadoğu'yu kontrol etmek için en gerici, en kirli, en çürümüş iktidarları ve liderleri destekleyen Batı, kontrol dışındaki-ne, kim olursa olsun, tahammül edemiyor.
Şimdi, Filistinliler'in Filistinliler*! kırmasını lanet okuyarak izleyebiliriz. Bunun, israil'in güvenliği için tezgahlanmış bir oyun olduğunu ya da Genişletilmiş Büyük Ortadoğu'yu kontrol edilebilir çok sayıda küçük devlete bölme planının ilk adımı olduğunu düşünebiliriz.
Ne düşünürsek düşünelim, burada çocuktan katil yaratan koşullar, orada doğdukları andan itibaren şiddet sarmalı içine düşen çocuklar var oldukça, daha çok çocuk olacak etrafımızda "şehit" ya da "kahraman" olmaya, kendini bomba yapıp patlatmaya hazır.
Geçenlerde bir filmde izledim: Bütün yaşamı boyunca yalnızca iki iyi insan tanımış olan mahkûm, tam da idama giderken, tanıdığı o iki iyiden birine "insan bütün yaşamı boyunca tanıdığı kişilerin toplamından ibarettir" dedi. Şiddetten başka bir şeyle tanışmalarına fırsat verilmeyenlerin kendilerini de yok eden bir şiddet unsuru haline gelmeleri nasıl önlenebilir ki?
Filistin, aaah Filistin!
*L.Doğan Tılıç'ın 'Filistin, aaah Filistin!' adlı 20/06/07 tarihinde birgün gazetesinde yayınlanmış köşe yazısıdır.
