hani bir akşam aramıştın, sıradan konuşmalarımızı yaparken "gideyim de şöööyle demli bir çay alayım" demiştin ben de sinirlenip kapatmıştım. yurtta kaldığım için şöööyle demli bir çay içme imkanım yoktu, sallama çay-tadı bok gibi- ya da klasik kahve, başka şansın yok. sen bunu fark etmeden şöylemiştin, aslında sen benden çok yoruluyordun ve bunu söylemeye tüm dünya kadınlarından daha çok hakkın vardı ama ben -her zamanki gibi her şeye darılan kırılan ben- bunu yine kendime bir hakaret saymıştım. ders çalışmaya devam ettiğim sırada, yaklaşık 1 saat sonra, sen aradın. "noldu kızım niye kapandı telefon?" dedin. muhtemelen diziye miziye dalmıştın, o arada 2 bardak daha çay içmiştin -ama bunları hak ediyordun, sonuna kadar. biraz da keyif yapmalıydın!-. sana anlattım olanları hem de cartman'ın annesiyle konuştuğu gibi "meeeeeeeemm". o kadar üzüldün ki keşke dedim keşke karakterim değişse de şu kadını daha fazla üzmesem. bir çay için bu kadar üzülünür mü? bir de özür diledin ya bunu kimse yapmazdı işte. yaşadığım ve senin yaşattığın, sayende var olan hayatım için binlerce kez teşekkür ederim.
der ve hayallerimi -ve senin, ikimizin hayallerini- gerçekleştirmek üzere ders çalışmaya yönelirim.
