durum biraz uzun ve telefondan yazdigim icin turkce karakter kullanmak zor, bu yuzden ozur diliyorum. bildigin seviyorum sozluk. benim tarif ettigim 2 cesit ask vardir:
ilki, disaridan gorup ulasamamazligin (imkanlar elvermez bazen) verdigi o bogazi dugumleyen duygu. (ki bu cabuk gelir cabuk gecer o yuzden buna ask demek ne kadar dogru bilmiyorum)
ikincisi, en basta bisi hissetmesen de (hissedebilirsin de) daha sonradan, zaman gectikce butun bedeni saran bir etki veren olaydir. metal dinlemeye benzetirim bunu. basta bisi anlamazsin, ama sarkiyi benimsedigin anda tuylerini diken diken yapar, adeta yasarsin sarkiyi. iste bana gore gercek ask budur. iste bana olan da bu ikincisi sozluk. ve bu ikincisinin etkisi cok cok fazla. (inan bana sozluk) aslinda aramiz cok iyi. ama sorun ne biliyor musun? yakin bir arkadasim su siralar onunla, benle oldugundan daha iyi ve durumun gidisati bana gore iyi degil. cok bencil hissediyorum ve kendimden utaniyorum arkadasimi kiskandigim icin. cok zor durumdayim. onu arkadasima daha yakin gordugumde icim yaniyor sozluk. aralarindaki her iletisim, her jest icimde depremler yaratiyor. ve ben biliyorum ki ikisi birbirinden hoslaniyor. (gozlemlerim dogrultusunda kesin diyebilirim) surekli birbirleriyle vakit gecirme cabasi icindeler. birinin carsida isi mi oluyor? hemen birlikte hallediyorlar islerini. psikolojik olarak duygularimi bastirmaya calisiyorum. otokontrolum kuvvetli oldugu icin bazen sondurebiliyorum ama onlari gordugumde ya da birlikte vakit gecirdiklerini bildigim zamanlarda hep aci cekiyorum sozluk. ayni ortamda oldugumuz icin de surekli bastirmam mumkun olmuyor bu yuzden.
bu yaziyi okudugumda kendimden nefret ettim sozluk. nasil dusunebiliyorum boyle seyleri diye. cok caresizim su an. dusuncelerime ve duygularima hakim olma zorundaligi beni icten ice bitiriyor. ne kadar surecek bu durum ya da korktugum sey olursa ne yapacagimi, neler hissedecegimi hic bilmiyorum.
arkadasima sesleniyorum: canim arkadasim cok ozur diliyorum senden bu durumda oldugum icin.
