insanlar bazen beni çok korkutuyor. çoğunluğunu çocukların oluşturduğu, otuz dört can öldürülüyor ve bazıları kazara deyip vicdanlarına su serpebiliyor. dahası onlar zaten kaçakçı idi, pkk idi deyip iler tutar yanı olmayan söylemlerle, öldürülmelerinin ahlaka ve adalete mugayir bir tarafının olmadığını imâ etme küstahlığını gösterebiliyor. bazı insanları anlayamıyorum. bazı insanlar, size n'oluyor? azrail sizi varis kıldı, size öldürme ruhsatı verdi de, kitap bunu yazmayı mı unuttu? yoksa siz beşerler, unutkan olduğunuzu ne kadar çabuk unutuyorsunuz. sanki bazılarının vücutlarının dörtte üçü kinden oluşuyor. hâlbuki allah, insanı taşı aşındırarak onun kalbini yumuşatan su'dan yarattı. sanki bazıları için insanlar sadece bir ideolojiden ibaret, can'ın hiçbir kıymet-i harbiyesi yok. kendileri gibi düşünmeyenler çirkin. kendileri gibi düşünmeyenler bir mide bulantısından, bir kin kusmuğundan başka hiçbir şey hak etmiyor. ölüm, kendileri gibi düşünmeyenlere müstahak. benim aklım almıyor allah'ım, benim aklım almıyor. uludere'ye ağlamayan bir kalbi aklım almıyor. ölümü kutsayan bir canlıyı aklım almıyor. bu dünyada erk olmanın mevkine sığınanlar, öteki dünyada allah'ın adaletinden hangi mevkiye kaçmayı umuyorlar. allah, elbette mutlak adalet sahibidir.
ve son olarak, hepimiz bir annenin çocuğuyuz ve kimimiz bir çocuğun annesiyiz. umarım uludere'de oğlunun emeği eline verilen bir annenin, sümeyye ertekin'e söylediği şu söz bizi biraz silkeler:
