14 yaşındaysanız ve fakirseniz hayat çok zorr...(cedric mode on)
en rezil yıllarım annemin ani bir fevrilikle istanbul'dan pılımızı pırtımızı toplayıp ankara'ya geldiğimiz yıllara ait.
bu öyle bir rezillikti ki yeni bir şehre gelmenin tedirginliğini ve şakınlığını bile üzerimizden atmaya bile fırsat vermemişti. çünkü elimizde borç harç içerisinde alınmış, suyu ve elektriği hatta camları takılmamış bir ev vardı. 4 kadın (çalışan kimse yok.) ankara'nın meşhur ayazıyla başbaşa aylar geçirdik. henüz liseye başladığım, okula yürüyerek gittiği ve döndüğümde sıcak bir ev bulamadığım için zatürre geçirdim. annem borcunu bitirmek için incik cincik yapan bir imalathane'de çalışırken ablam ''hem okuyup hem çalışanlar tayfasına'' mecburi üye oldu. ha bir de çok şirin(!) komşularımız vardı. anlatmıştım daha önce. kaçta gelip gittiğimizi gözetlemekten başka işe yaramıyorlardı sağolsunlar.
bildiğiniz sahipsizlikti işte. geçti mi o günler. geçti. hasar bıraktı mı? evet. faydası oldu mu? fazlasıyla.
