okul değiştirmiştim, yeni okuluma da -ilk gece hepimiz yazlık dönüşü yol yorgunu olarak uyuyakaldığımız için- ikinci gün gidecektim. 15-20 dk gecikme ile sınıfı bulduk, tahtada mehmet hoca vardı. okulun ikinci gününden vermeye başlayacağı matematik ödevini açıklıyordu. annem mehmet hoca ile konuştuktan sonra beni sınıfa alıp, kısaca tanıttı.
orta sırada 3-4-5. masalardan birisi, tahminen 4. sırada bir kız oturuyordu tek başına.
mehmet hoca onun yanına oturttu beni.
sonra yavaş yavaş tanıştık, iyi arkadaş olduk, ben onu her gün eve gitmeden önce evine bıraktım 1.5 sene boyunca.
zaten evlerimiz arası hınzır-deparı hesabıyla 2-3 dakika mesafedeydi.
bu sırada tüm sınıf bizi biliyordu, öğle tenefüslerinde bizim için nikah masası kurarlar; her gün bizi tekrar tekrar evlendirmekten mutluluk duyarlardı. biz de buna karşı çıkmazdık.
sonra bir gün mehmet hoca yerleri değiştirdi. benim yanıma burak2 geldi, onun yanına ise bilal.
artık yanımda o yoktu, burak2 ile oturuyordum. başlarda ayak alışkanlığı onun yanına oturuyordum, sonra hatırlayıp kendi yerime geçiyordum.
sarışının ne demek olduğunu, yeşil gözün ne kadar güzel göründüğünü o günlerde onda fark ettiğimde anlamıştım. hala yeşili maviye tercih edebiliyorsam, sebebi o'dur.
sonra aklıma bir fikir geldi. bilal ile burak2nin çok iyi arkadaş olduklarını göz önünde bulundurarak bir teklif yaptım; bilal-burak2 ile oturacaktı, ben şebnem ile. bu uğurda 1 kırmızı kalem ve 1 silgi de bilal'e verildi. *
her gün kalem-silgi kaybeden bir çocuk olduğum için annemin pek umrunda olmamıştı bu durum doğal olarak.
sonra 4. sınıfta yavaş yavaş küçük sevgililer gibi olmaya başladık, artık evine bıraktığımda yanağıma bir buse ödül alıyordum.
derken bir anda gitti.
ne bir adres, ne bir telefon bıraktı. ne elveda diyebildim, ne de ardından ağlayabildim.
lisede aklıma geldiği sürece defalarca aradım kendisini facebookta, ama bulamadım.
ama hatırladıkça gülümserim, şu anda yaptığım gibi.
