Çevremdeki herkesi kendimden daha çok düşünüyorum.
2 gün öncesinin gecesinde yaptığım halı saha maçın başıdan beri türlü faullere maruz kalmama rağmen yine oyun bozulmasın dedim çıkmadım. En sonunda ayak bileğimin bağlar zedelendi. Faulu yapan arkadaş parayı öderken benim içim gitti. Eve kadar bıraktılar beni hastaneden sonra 2 arkadaş. Birine diyemedim kal yanımda, sabah dersleri olduğu için ve yalnız kaldım bir kez daha.
Gece boyu ne ağrı uyuttu ne de düşüncelerim. Bir insan nasıl bu hale gelebilirdi. O gece babamın benim gözümde bittiği gecedir ayrıca. Durun onu da açıklayayım. 9 yaşında uysal tatlı denebilicek ayrıca başarılıda bir çocuktum. babam kulağımı çekmesi sonucu çekyattan düşüp ayağımı kırmıştım. Ağlıyordum hiç durmadan. Babamsa anneme dönüp sen şımartıyorsun hep bu çocukları diyordu. Annemde susuyordu. Bense acımı unutup anneme kızmasına içerleyip daha çok ağlıyordum. Gece yattım yatağıma ayağım şişmiş. Kimse yok yanımda benimle ilgilenecek. Sesim anneme babama gidicek kadar yüksek. Babam annemi bırakmıyor yanıma gelsin. Annem kahroluyor içerde. Ben onların sesine daha çok ağlıyorum. Babam uyuyunca annem koşa koşa geliyor yanıma. Ayağıma masaj yapıyor o sıcak, yumuşak elleriyle.
Belki bir, belki iki saat uyuyabiliyorum o yorgunlukla. Sabahta gitmiyoruz doktora. Çünkü ben şımarıkmışım sözlük ki sesi çıkmayan sakin bir çocuktum o zamanlarda. Akşama doğru morarmaya başlayınca ayak babanın aklı başına geliyor biraz. Gidiyoruz doktora. Baba diyor düştü çocuk yaramazlık yaparken. Benim yüzüm kızarıyor başımı öne eğiyorum. Eve dönerken bir cips alıyor ve tekrar mutlu oluyorum herşeyi unutup. Evet dün gece boyu bu düşüncelerle benim gibi kalbi katılaşmış bir insan ağladı sabaha kadar. Şu an yazarkende kendimi tutamıyorum ama abartmaya da gerek yok. Oh be rahatladım sözlük. iyi ki varsın.
Bu arada babam devlet kayıtlarında sağ gözüküyor ama benim için sadece o kadar işte. Of sözlük of yine yalnızım yine aptalım bir şey değişmedi.
