Kendimi şu hep bir yerlerde okuduğum, izlediğim ve çok yakından tanır gibi hissettiğim ''güçlü kadınlar'' gibi hissediyorum.
Çünkü ilk kez böylesine güçlü olmaya ihtiyacım var. Bundan öncesinde hep tek başımaydım, hep birisine güvenmenin nasıl olduğunu merak ederdim.
Sonunda güvendim, artık benim de keşkelerim var. Zamana, mekana, mesafelere ve kendime söylenen keşkeler...
Güçlü olmak zorundayım, çünkü o ''zor dönemler'' denen şey benim hayatıma da uğradı sonunda. Yalnız kalmakla beraber bir sürü sorun dikildi bir anda karşıma. Her şeyin önünde bir başıma, elime bir kılıç verildi, ''al savaş'' denildi sanki.
Ve bende o dönemin içinden tek başıma çıkmak için savaşıyorum.
Kurallarda ağlamak yok, içinde bulunulan durumu zorlaştırmak yok, birisine güvenmek yok, normal hayata devam etmek en önemli şart.
Ama tüm bunları tek başıma yaşayıp bitirdiğimde, hep sitem ettiğim o ayrılığa sebebimi nasıl affedeceğim hala bunu düşünüyorum.
Eski ben olabilecek miyim?
Bilemiyorum...
