Bir zamanlar benim için gerçekten önemli birisini deli gibi seven birisi olarak, beni nedensiz yere terkettiğinde hayat çok zordu benim için. Uyuyamıyordum, yemek yiyemiyordum, önümde iğrenç bir hayat belirleme sınavı olmasına karşın hiç ders çalışamıyordum. Herhangi bir çift görünce gözlerim doluyordu. Yaşamak istemiyordum gerçekten. Hayat boştu onsuz. Nedenini defalarca sordum, cevap alamadım. Tam unuttum diye avuturken kendimi rüyamda görüyordum, başa dönüyordu her şey.
Şimdi nasılım? Hayat en küçük şeylere üzülmek için bile çok kısa ve değerli. ilk zamanlar onsuz yaşamayacağıma inansam da doğrusunu söylemek gerekirse her hafta başka bir kişiyle aşk yaşadığını duyduğumda sebepsiz yere gülüyorum. Umurumda değil. Ayrıldıktan 2 yıl kadar sonra acı sona erdi, sızı kalmıştı, ama şimdi o da yok. Çok iyiyim. Şanslıyım çünkü gerçekten değmezmiş diyorum. Keşke ona oturup ağlayacağıma daha gerekli şeyler yapsaymışım, ders çalışsaymışım diyorum..
Zamana bırakın. Unutursunuz, unutacaksınız. Dünya üzerinde ne kadar çok ayrılan çift var, hepsi psikolojik sorun mu yaşıyor? Hayır. Tek yapmanız gereken zamana bırakmak. iyi günler olsun dostlarım.
