iyilik ve kötülük kavramı bir takım değişkenlere bağlıdır. din, ahlak, toplumsal değerler, kurallar, sistemler vb. tüm bu değişkenler bile kendi içinde sayısız değişenle var olmuşken insan özünün iyilik ve kötülüğünün bu verilere dayanılarak belirlenmesi hiç bir zaman mutlak sonucu vermeyecektir. doğada bu kavramlar yoktur. tek gerçeklik yaşamın kendisidir, bunu sürdürme içgüdüsüdür. ilk insanlarında böyle kaygıları yoktu. yaşamak ve ölmek vardı. güçlü ve zayıf vardı. insan kendi doğasından uzaklaşmaya başladıkça bu kavramlar gelişti. iki kavram da olaylar ve nesnelerin insana verdiği duygu ile belirlendi basit haliyle. acı hissettirenler ve zevk verenler. insan nesneleri kıyaslayarak ve sonra da kendi hissettiği duyguyla bağlantı kurarak bu kavramları anlamlandırdı. sonuç olarak sanırım söyleyebileceğimiz insan özünde ne iyi ne de kötüdür, çünkü öz doğaldır ve doğa nötrdür.
