aşık olmanın hayata yansıyan yönüdür. sevgili, hayata o kadar renk katar, o kadar anlamlandırır ki kişiyi ''ben daha önce nasıl yaşıyordum'' , ''neden daha önce çıkmadı ki karşıma'' şeklinde düşüncelere sevk eder. onunla her şey iyi giderken olup biten hiçbir kötü olaya üzülünmez fakat onunla her şey kötüye giderken isterse hayattaki her şey mükemmel olsun kişiyi yine de mutlu etmez...
her kelimenin, her ismin sevilen kişinin adını çağrıştırmasıdır sevgilinin hayatın anlamı olması. bazen abartıp martı seslerini bile sevgilinin tatlı bağırışlarına benzetmektir.
kötü tarafı ise bir gün bırakıp giderse kişinin hayatının anlamını yitirmesi, her şeyin boş gelmesi akabinde depresyona süreklemesidir. ama hiç terkedip gitmeyeceğini bilmek varsa işin içinde işte o hayatta yaşanacak hiçbir kötü taraf yoktur...
