söylenişi bile hüzün verir insana, yüreğini burkar dokunur bir yerlere. sessizce bağırmak ne acıdır, sesini haykırabilecğin, omzunda hıçkırarak ağlayabileceğin bir insan bile mi yoktur ki sessizce bağırmayı tercih eder insan. aslında söyleyebilecek o kadar çok şeyi varken yine de susmaktır, içinden gelip boğazında düğümlenen o sözleri bir türlü ses yoluyla aktaramamaktır karşı tarafa. çünkü engeller vardır, olmuştur, olacaktır.. söyleyeceklerini sessizce bağırarak içine atmak çekilen acılara acı katar belkide ama bazen gereklidir..
