her zaman ki gibi bir kamil koç seferi. almışım cam kenarı biletimi. otobüsün dudullu dan kalkmasını bekliyorum. bir yandan da dua ediyorum allahım yanıma kimse oturmasın rahat rahat gideyim diye. çıkıyoruz yola. her zaman ki gibi kocaeli de biri oturdu yanıma, selamun aleykum aleykum selam faslı. yaklaşık 2 saat başka bir şey konuşmadık. bozüyük ü geçtikten sonra yanımdaki vatandaşla futbol falan konuşmaya başladık, muhabbet de sıkı tuttu. gülüşmeler falan gırla. eleman konuyu birden panik atağa bağladı. dedi ki ben de panik atak var, çok sağol benle konuştun rahatladım dedi. ben de nolcak toprağım otobüs şarampole yuvarlancak değil ya ahaha. dedim. sonra yüzü düştü herifin. 2 dakka sonra durdurun otobüsü ben inicem, gidemem ölecez falan. host bana bakıyor herife naptım diye, şoktayım anasını satayım konuşamıyorum da. en sonunda sarar outlet de tuvalet molası verildi. daha da binmedi eleman başka otobüsle giderim diye. kaptan da bana ters ters bakıyor. bi ara çantamı verip sen de ın derler diye tırsmıştım. işin özü en verimli çağımda, özgürlük ve aile hasreti arasında mekik dokurken çektiğim çileler, diplomayı alıp ailemin yanına gidince unutuldu. akılda böyle garip hikayeler kaldı. ama diplomayı aldığınız günün gecesi çekeceğiniz huzurlu uykuyu bi daha bulamayacaksınız, dikkatli olun.
