geçtiğimiz 3 ay içinde 3 iyi denebilecek kısmeti, yakışıklı adamı, evlenme teklifini reddettim. *
cünkü sırf parası var ve takım elbiseler içindeler diye tekdüze adamlarla evlenip,
evde oturtulup, onların gömleklerini ütüleyip, onlara yemek yapmayacaktım!
kendim için verdiğim onca emekten sonra bu başıma gelecek en büyük talihsizlik olurdu sanırım.
bu konuda fikrim senelerdir değişmedi, değişmeyecek.
şimdi ne mi yapıyorum: mutsuz olduğum aptal işimi bıraktım. ikinci kez üniv. okumak için şehir değiştirdim.
onları da bir çok şeyi de geride bıraktım.
daha çok okumaya ve arıza adamları/zoru, istemeye/sevmeye devam ediyorum.
-evet deliyim-
ama mutsuz ev kadınlarından değilim.
