akşam bakkala gittim. bildiğin bakkal ya, hani her mahallede olan. pijama, terlik, kaban bir koşu çıktım. nasıl paçozum bu aralar inanamazsın zaten. dışarı çıkar çıkmaz olduğum yerde kaldım. hava sen gibi kokuyordu. hani o soğuk akşamlarda dışarı çıkıyorduk ya, koşturarak bir yerlere gitmek için. tam da öyle. yine gözlerim doldu, zaten dokunsalar ağlıyorum bu aralar. nasıl kıydın bana? beni bu durumda nasıl bıraktın? değiştiğini görüyorum, duyuyorum. ne yaptın benim çocuğuma sen? aklım almıyor. beni bırakmanla birlikte başlayan dibe vurma süreci devam ediyor. hayatımın her alanında ama.
her an her saniye düşünmek çok kötü. inanılmaz bir baş ağrısı yaratıyor. sabahları gözümü açmadan kafamda yazdığım senaryoları yönetmenin biri keşfetse inan meşhur olurdum sayende. ben hayatımda hiç bu kadar ağlamadım. 2 ay resmi, 3 ay gayri resmi. kabus gibi. her an düşünür mü insan? sıkıldım artık huzursuz yaşamaktan. her gece dua ederken allahım diyorum, ne olur rüya olsun. uyanalım ve önce sen kalk kavgasına girişelim. ellerim titriyor, artık fiziksel olarak da tepkiler verebiliyorum, çok ilginç geliyor bana.
