sürekli yarışmak zorunda kalmaları da bu mutsuzluğun nedenlerindendir. daha okula başlamadan çocuğunu yarıştırmaya başlar ebeveynler: fatma hanımların çocuğu 4 yaşında ama adını soyadını yazıyor bizim çocuğumuz tüm ailenin adını soyadını yazmalı, der mesela. bu mücadele deneme sınavı puanları ve okul notlarıyla pekiştirilip sbs, oks her ne zırvaysa artıp üniversite sınavında pik yapar. peki ya geleceğini düşünen, o çok sorumlu ,ilerde gurur duyacakları çocukları ne yapar bu süreçte? erteler. hayatı için çabalarken yine kendi hayatını erteler, mutlu olmayı erteler, çocukluğunu yaşayamaz o deneme sınavı senin bu deneme sınavı benim derken. en güzel zamanları ilk gençlik çağını anımsayamaz bile şu üniversiteye kapağı atayım derken. hep sonra der durur. bir an gelir o sonranın hiç olmadığını görür. artık hiçbir şey onu mutlu edememektedir çünkü. henüz yirmili yaşlarında kendini dünyadan tasını tarağını toplamaya hazır hisseder, yorgundur. mutluluk diye bir şeyin gerçekten var olup olmadığını sorgular hale gelir, en son herkesin bahsettiği mutluluğun belki de bir maskeden ibaret olduğunu düşünür.
