üçüncü sınıfın birinci dönemi sonrasında ilk sahip olduğum saatin benim için çok özel olmasıdır itirafım. casio f-91w
hep isterdim bu saati. çünkü ışığı vardı ve alarmını kurduğun zaman 20 defa öterdi. her saat başında da 2 kere öter, sınıfta bu saate sahip olanlara bir karizma katardı. ben de istemiştim, ama önüme bi hedef koydular. bütün derslerim 5 olursa eğer saate sahip olabilecektim. ne yazıkki 2 tane dördüm vardı ve babam hedefi gerçekleştiremediğim için almadı saati.
ama dedem vardı benim... hiç bir şeyi esirgemezdi. babam da esirgemezdi, sadece biraz daha hırslı yapmaya çalışıyordu beni, ama dedem dayanamazdı buna. kızdı babama. bildiğin 40 yaşında adama hala sokakta oynayan veletmiş gibi fırça attı sonra döndü beni teselli etti. iki gün sonrada manavgata gitmişti dönüşte tabi saati almış, güzelce sardırmış, paketletmiş ve bana getirdi.
hayatımın ilerleyen yıllarında birçok hediye aldım. hatta 200-300 tl'lik saat bile aldım hediye olarak, laptop aldım, iphone aldım, kindle fire aldım ama hiç biri beni bu casio saat kadar heyecanlandırmadı da mutlu da etmedi.
biricik dedem benim. her şeyi alırdı bana. saati de almıştı. 97 yılı falan olması lazım. ilkokul üçüncü sınıfta, saati koluma takıp gururla okula giderdim. derslerde her saat başı iki kere bipbip demesi inanılmaz mutlu ederdi beni. gel zaman git zaman o saati lise ikiye kadar taktım ben. çok işimi gördü. denize girerken o saati çıkarmamak inanılmaz bir haz veriyordu bana çünkü üstünde kocaman 'water resist' yazıyordu. su geçirmez! gece yattığım zaman yorganı kafama çeker ışığını yakardım. yorganın içini nasıl aydınlatacak diye, çok mutlu olurdum.
lise ikiden sonra biraz ergenliğin verdiği beğenilme duygusuyla çıkardım o saati, koydum eve bi yere. yerine bi kaç çeşit farklı saatlerim oldu.
sene 2012 ağustos ayı...
bi telefon geldi. alzheimer hastası olan dedem ölmüş. kocaman 87lik çınar çökmüş. gittim apar topar eve. dedemle ben aynı odada kalırdık. dedemin cansız bedeni duruyor orada, bi kaç saat sonra yıkanıp defnedilecek. girdim odaya. anlamsız anlamsız baktım ilkokuldaki çalışma masamda dedemin yüzüğünü gördüm. çıkartıp koymuşlar oraya. sanki bi şey bulacakmışım gibi masayı karıştırdım, hemen çekmeceyi açtım. dedemin bana taa 97 yılında aldığı casio saatim hala oradaydı. pili bitmiş, durmuş. ekran göstermiyor bi şey. keza dedem de öyle oda bakmıyor bi şeye zaten. bütün anılarım gözyaşı sandalıma atlayıp bir yolculuk yaptı... 20 dakika belki de 30 dedemin cansız bedeninin yanında elimde saat oturdum. dedeme baktım. o bana bakmadı ama, bakamadı...
bazen eşya insana çok şey ifade eder. halbuki altı üstü bi plastik saat. şimdi yurtdışındayım. saate yeni pil taktırdım. üzerinde de türlü çiziklikler var ama hala çalışıyor. her baktığımda da dedemin onu bana verirkenki yüz ifadesi beliriyor gözümde. dolabımda duruyor. arada takıyorum da. sebepli bir mutluluk veriyor bana.
öyle bir saattir işte. bu da böylesine girdiğim ilk ve tek itiraftır.
