cumartesi gecesi evde oturan ezik ve asosyal insan olduğumdan mütevellit, kara düşüncelere dalmış, depresyonun en dibine girmişken, sağolsun varolsun, beni güldürmüş, cumartesi günü yalnızlığını hissetmemi engellemiş, güzel insan mı desem ne desem.
aslında bundan ötürü de ne kadar teşekkür etsem az.
kendisine henüz bir kelam iyi laf söylemiştiğim yoktur, nick altına yazdıklarım ilk olsun, ve muhtemelen de son *
ne yazsam, ne söylesem diye düşünüyorum da, söylenecek şey yokmuş sanki. *
konuşurken en samimi, en doğal olabildiğim insanlardan kendisi. bilir o hallerimi o. ben kimseye öyle şebeklik yapmam kolay kolay, haberin ola genç.
sıkıcı derslerimin ilacı o. canın mı sıkıldı, aha bulaşacak eleman hazır. en arka cam kenari
insanın her zaman rahat rahat lanlı lunlu konuşabileceği, tehditler savurabileceği, küfür edip küfür yiyebileceği bir insanın varlığı ne iyiymiş. *
neyse, aklıma geldikçe yaza da bilirim, yazmaya da bilirim. o benim keyfime kalmış.
özet geçmek gerekirse, seviyoruz lan biz bu adamı.
ha aklımda, bir ara dövecem seni, gel de bir rasim abi dayağı ye.
