Ben kentte bitirilemeyen gecelerde, otobüs terminallerinde bulurdum kendimi. Gözleri filler kadar yorgun adamlar çorba içerlerdi. Şoförler hızlıca bir sigara içerlerdi. Otobüslerin o çocukluğumdan beri hayran olduğum 'havalı' seslerini dinlerdim ben. Sonra rastgele bir bilet alıp, otobüse atlayıp..
Gidemezdim..
Hiç gidemezdim..
Terminale her gidişimde benim gibi yalnızca oraya kadar gelip, orda duran, her gidişimde orda bulduğum sokak köpeği -adını bu yüzden duran koymuştum- ile birlikte gidenlere bakardık. El sallardık gidenlere, hiçbirini tanımazdık. Aslında bilinen tüm öyküler böyledir. Tanımadıklarına el sallamak. Gideceğini bildiklerin. Ve buna rağmen gelmesine izin verdiklerindir hep öykülerin kahramanları. Duran ve ben o kadar da afili hüzünleri tanımazdık. Gitmenin artistliğine özenirdik hep.
Hiçbiri bilmez ama çocukken de gördüğü her uçağa el sallayan benim aslında.
