Dinle neyi;
nasıl da şikayet etmede;
ayrılıkları anlatmada:
Kestiklerinden beri kamışlıktan beni,
inliyor feryadımdan
hem kadın
hem erkek.
Bir gönül isterim,
şahrem şahrem olmuş ayrılıklardan;
ki anlatayım ona iştiyak derdini.
Kim kalırsa uzak kendi aslından,
arar yine vuslat zamanını.
Ağladım,
inledim ben her toplulukta;
bir oldum iyi hallilerle,
kötü hallilerle.
Dostum oldu herkes kendi zannınca;
çıkmadı ama gönlümdeki sırları arayan biri.
Uzak değil benim sırrım feryadımdan;
ama nerede gözde,
kulakta
o ışık?
Gizli değil beden candan,
can bedenden;
ama izin yok kimseye canı görmek için.
Ateştir bu ney sesi;
değil rüzgar.
Kimde yoksa bu ateş,
olsun
yok!
Aşk ateşidir neye düşen;
aşk coşkusudur meye düşen.
Dosttan ayrılanın dostudur ney.
Yırttı perdelerimizi perdeleri.
Kim gördü ney gibi hem zehir
hem panzehir?
Kim gördü ney gibi bir kafa dengi,
bir iştiyak çeken?
Kanlı yollardan söz eder ney;
Mecnun'un aşk öykülerini anlatır ney.
Bu aklın mahremi değildir akılsızdan başkası.
Yoktur dile müşteri kulaktan başkası.
Gamımızla günler bitti, akşam oldu.
Günler yanışlarla yoldaş oldu.
Geçtiyse günler,
varsın geçsin;
ne var korkacak?
Sen kal ama;
yok senin gibi temizi.
Balıktan başka kandı herkes suya.
Bitmek bilmedi rızıksızın günü.
Anlamaz olgunun halini hiç bir ham.
Sözü kısa kesmek gerek öyleyse,
