Bir anda bir kediye baglaniveriyorsun iste. hic kimse senden memnun degilken ve bir ise yaramadigini dusunurken senin, aha diyorsun, bu karsiliksiz sevgi. ve sonra annen cinlatiyor kulaklarini. "karsiliksiz sevgi olmaz! sen ona yemek vermesen o sever mi seni? yada o senin yaninda durmasa, sana surtunmese, senle uyumasa sen sever misin onu?" icimden ben yine de severdim diyorum. ama sadece icimden. "haklisin" diyorum ona. her sey karsilikli. tum bunlar olurken tirnaklarim uzuyor, etrafimdaki herkes yaslaniyordu. yapmam gereken cok is, belki de yetecek kadar zamanim ama bir seylere baslamaya gucum yoktu. ust komsularimizdan nefret ediyordum. bencillerdi cunku. hala da oyleler. hicbir sey degismedi aslinda. ben hala bir kediyi karsiliksiz seviyorum. herkes kiyametten soz ediyor. aslinda tum insanlik icin ortak bir kiyamet yoktur bence. herkesin kendi icinde kiyameti vardir. aslolan budur. kimileri daha olmeden, kendi kiyametleri kopar onlar icin. ve bir kediye baglaniverirler.
