çocuğunun iyiliğini düşünen, ama özellikle soğuk havalarda takındığı despot tavrı yüzünden çocukta ''uff, puff'' gibi tepkilere yol açacak annedir.
mevzu açıldığında hep söylerim. özellikle kış aylarında, küçük çocukların hemen hepsi yürüyen balon gibi gezer piyasada. seneye de giyersin diye bir beden büyük alınmış o kabanların içinde çocuk kaybolur. rahmetli anneannem yanında çocuk gezdirdiğini zannediyodu ama ben bi araçtım, kabanı gezdirdi halbuki yıllarca. canım benim.
bu atkı olayına çok takmıştım ben o zamanlar. saolsun ebeveynlerim solunum yapmamı engelleyecek kadar ileri gidebiliyolardı.
- şu atkıyı açma! ört ağzını burnunu!
+ ya nefes alamıyorum! hem hava o kadar soğuk diil.
- sana öyle geliyo ört! hasta olucaksın!
ne yapacağımıza karar veremediğimiz yetmiyor, sıcağı soğuğu ayırt etme işleminden de mahrum bırakılıyoruz. şişme kaban ve atkı kombinasyonu sayesinde çocuk yaşta hayattan nefret ettiğim zamanlar olmuştur. çok önemli bi detay diil. atkıdan hala nefret ederim, kapının arkasında asılı dururken gördüm, aklıma geldi.
