insanların açlıktan ölmesini, sinema filminde bir sahneyi animasyonlar ile daha ihtişamlı bir hale getirme gayreti gibi konuyu bebek ile örnekleme daha çarpıcı.
fakat; unutulmasın ki, çölde deveyi hurma ağaçlarının arasına çekip de bu ağaçlara salıncak kurarak deveyi miken arap, orgazm sonrası yaşadığı pişmanlığı "kör olasıca şeytan, insanın aklına neler getiriyor?" diye söylenmesine şeytan bile itiraz ederek "benim üzerime suç atma. ilk defa deveyi salıncakta mikmeyi sende gördüm." demesini de unutmayalım.
hele ki; insan denen canlının, doyduğu halde yine de yiyen iki canlıdan biri olması(diğeri ise domuzdur. aramızda ki fark; domuzun doyma hissi yoktur. insanın doyma hissi vardır. vanminitlan; biz maymundan değil de, domuzdan mı geliyoruz, yoksa?) gerçeğini düşünmeden,
öldürme güdülerini spor(avcılık-boks-karate vb.) veya savaşlarını din ile kutsamasını görmeden üstelik din deyince istisnasız güzellik-erdem-barış-insanlık-ahlak olarak söylemesini bilmeden her vahşeti tanrıya yüklemek biraz ayıp oluyor.
allah-tanrı-buda gibi ne isimle anarsanız anın-inanın-inanmayın, bu dünya yol üzerinde bir uğrak yeri veya sınav sahası.
yapılan insanlık suçlarının utancı ile savunma mekanizmalarınızın eseri olan suçu başkalarına atma yada bu haksızlıklar karşısında isyan etme-ret etme yapmayalım.
sorun; yaratıcının sadist olması-olmaması değil,
var veya yok olması da değil.
sorun; bizim insan olmamız.
