Manevi bir çocuğum var sözlük. Kendisi bizden biraz farklı, afrikalı bildiğin. Bana "annejim" diyor, arkadaşlarına da annem diye tanıtıyor. Herkes meraklı gözlerle "nasıl yaa?" derken çok eğleniyoruz. ona burada transfer olabileceği futbol kulübü arıyoruz *. Menejer de oldum sonunda. Neyse.
Geçen gün güzelim memleketim eskişehir'e gitmek için otobüs bekliyorum, vakit geç olduğu için evladım beni yalnız bırakmadı tabi. Dersten çıkmışım, açım. Çantamda da bisküvi var ama adına nedense hiç dikkat etmedim be sözlük. Negro vardı, evet. Çocuk da aç, gördü bisküvimi. Al dedim, paketi sonradan farketti ve sanırım bisküvinin adını da. Hayır dedi. Biraz somurttu. Anlamadım ilk başta nedenini. Eline birkaç bisküvi sıkıştırdım. Bi taraftan da anlatıyorum, "en sevdiğim bisküvi bu benim, sen de seveceksin çocuum" falan da filan. Ayıp olmuş dimi ? Hadi ben dalgınım yorgunum ama sana ne demeli, oldu mu bu yaptığın şimdi eti? Bozdun moralini çocuğun.
O değil, ne zaman istiklal caddesinde takılsak bir ilginçliktir buluyor bizi. Bir tv kanalı "futbolda şiddet" konusunda röportaj yapmak istedi, benden tercüme yapmamı bekliyor. Dedim "acelemiz var ama sorayım bakalım" sordum ama kurtulmak istiyorum bi taraftan. Gitmek ister misin, hadi boşverelim işimize bakalım dedim çocuğa, direkt mikrofonu aramızda gezdirmeye başladılar. Kamera falan kayıtta. Hani normalde ingilizcem ana dilim kadar akıcı, oğlumla muhabbetimizi duyup beni yabancı sanan sonra da Türkçe konuştuğuma şaşıranlar var. Ama aklıma gelmedi "futbolda şiddet"i nasıl ifade edeceğim. Hala da bilmiyorum. Röportajdan neyse ki bir süre sonra vazgeçtiler, kapanış görüntüsü aldılar. ben de nerede ne zaman yayınlayacaklarını sormayı unuttum iyi mi ? **
