her şey inanılamayacak kadar güzel gidiyorken birden bir eski sevgili çıkıyor, çeliyor aklını. sizi ayıran o sevgili oluyor bırakıyorsun yanındaki güzel insanı.neredeyse omuriliğine yerleşmiş bir acıyla kıvranıyor adam; neden diyor ve sadece yankılanan kendi sesi oluyor yanında,neden neden neden ha neden
sonra bu güzel insanı başka daha güzel bi insan buluyor. bazen hayat böyledir ya, yazık oluyor daha güzel insana da. güzel insanın damarlarına da az biraz karıştı ya pislik, inanmaz oluyor gözyaşlarına ve tabi aldırmıyor. her nasılsa sırf onun açgözlü mücadelesi yüzünden kıvranan insanı umursamıyor.
hayat bazen böyledir işte.
kimse bırakmıyor yeni bir mutluluğa yelken açma çabasını ve yine kimse hatırlayamıyor yanındakinin de en az onun kadar insan olduğunu.
ben bugün kırmayı deniyorum bu zinciri, böyle olması gerekiyormuş.
inan en çok ben üzgünüm.
