hiçbir zaman hayata gelişimin nedenini bilemedim, anlayamadım. bunu düşünürken de hep tuhaf hissettim, niye ben oldum dedim. ben nasıl ben oldum ki. hala düşünürüm ama anlamam. belki de şanstır bu.
hayatta olduğun için kendini şanslı görür müsün sen? ben görürüm. kocaman, kötü bir dünyada olsam da görürüm. bir hiçliği yaşamak daha mı iyi ki hayatta olmaktan? ölmek isteyenleri bu yüzden hiç anlamam. mücadele vardır bir kere. pes etmezsin hemen. belki de dünyayı değiştirecek olan sensindir. yanındaki insanla, onun varlığıyla, beraber değişecektir her şey. veya siz ikiniz, başka bir dünyaya gideceksinizdir. sadece ikiniz.
bir de aniden gelen bir korku olur bazen. şimdi ölmek gibi. hemen şuan. belki de bu yazıyı bitiremeden ölmek gibi. o en tuhaf olanı işte. bunu da düşünürüm hep. korkarım. görmediğim yaşamadığım, öğrenemediğim şeyleri kaybetmekten korkarım. biricik aşkımı hiç bırakmak istemediğimden korkarım. aklıma gelir bazen, dua ederim aklımdan çık çık çık...
o ölmek istiyorum dediği zaman içimde yaşadığım korkuysa belki ölümden daha kötü bir şeydi. ölüm ne demek bilemem ki ölmedim daha. ama sanki o an biliyordum.
her şeyi birlikte yaşamak, birlikte öğrenmek var bu hayatta. bir olmak var, sevgi var.
aşk var.
işte bu şarkıyı her dinlediğimde bunları düşünürüm.
