Dünyanın en vefalı arkadaşına sahip oluşunuzdur. Siz nerdeyseniz yanınızdadırlar, hep sizin arkanızdadırlar. Belki bazen göremezsiniz onları belki de hiç görmemişsinizdir ya da hiç duymamışsınızdır sesini ama hissedersiniz o sizinledir ne olursa olsun. O sizi hiç görmemiş belki de hiç konuşmamış olsa bile seviyordur sizi. Kardeşisinizdir ötesi var mı, hem de ikizsiniz belki 9 değil ama 6 ay aynı karında durmuşsunuzdur, aynı anda doğmuşsunuzdur. 6 ay sevginin,empatinin doruğuna çıkmışsınızdır. Paylaşmışsınızdır her şeyinizi birbirinizle. Birbirinizi hiç görmemiş olsanız da ruhlarınız, zihinleriniz birdir her an her saniye belki bedeni diri değildir ama ruhu diridir ya, bilirsiniz sizi görüyordur belki sizi takip ediyor, yanlışlarınıza kızıyor doğrularınıza aferin diyordur. Yön veriyordur size bazen kendinize kızmanızın veya kendinizle gurur duymanızın sebebi odur belki.
Bazen düşünürsünüz acaba nasıldı benim kardaşım, nasıldı karındaşım, benziyor muydu abisine? Benziyormuydu kızkardeşine? Abisi gibi sarı olur muydu? Sizin gibi gamzeleri olur muydu?Şimdi yanınızda olsaydı nasıl olurdu diye düşünürsünüz. Kavga mi edersiniz, yoksa her an birbirinizi öper severmiydiniz diye düşünürsünüz. Diş macununuzu paylaşır mıydınız onunla, okul ödevini verir miydiniz, aynı sınıfta aynı sırada mı otururdunuz yoksa bıkmış olup sıralarınızı ayırır mıydınız? Abinizle yaptığınız şakalaşmaları onunla da yapar mıydınız? Korurmuydu o da sizi tüm herkesten, kollar mıydı, onun gözü, ruhu, kalbi olabilir miydiniz, sever miydi sizi değer verir miydi?
Düşünürsünüz ve hep düşünürsünüz. Yaşadığınız her an onun sizi izlediğini, şu an sizinle olduğunu ve hep de öyle olacağını düşünürsünüz. Anlarsınız ya! En hüzünlü anınızda hissedersiniz onu şefkati tam da yanınızdadır. Okşuyordur başınızı, teselli ediyor, siliyordur gözyaşlarınızı. En mutlu anınızda da yanınızdadır destekliyordur sizi,'' işte benim kardeşim!'' diyordur. Hiçbir insanın bilmediği sırlarınızı paylaşıyordur o. Sırdaş, arkadaş, kardaş her şeydir o. Hiç görmemiş ve hiç konuşamamış olsanız da...
Evet bunu kardeşini hiç görmemiş, kardeşi doğmadan ölmüş bir kız kardeş söylüyor. Evet o hiç kardeşini görmedi ama onu çok seviyor. Onun şuan bu yazıyı yazarken bile onunla olduğunu ve onunla birlikte ağladığını biliyor. Hissediyor, anlıyor.
Rüyama girdin bir kere o muydun sen?
Hayallerimi süsleyen küçük sarı kafalı erkek kardeş.
Gülümsüyordun bana, kardeşim diyordun. Benim, diyordun. O muydun sen?
Oynuyorduk senle sokaklarda, gıdıklıyordun beni, gülüşüyorduk.
Rüyalarıma girecek kadar seviyor musun beni?
O kadar mı değer veriyorsun bana? Bana görünecek kadar benimle oyun oynayacak kadar.
O kadar mı özlüyorsun beni, uyanıkken yanımda olamasan bile uyurken olacak kadar.
Bilinçaltımı ele geçirecek, ruhumla dans edecek kadar.
Ah be erkek kardeş, ben de özledim seni.
Rüyama girince o kadar sevindim ki.
Çocukluğuma geri döndüm sanki eski günlerime.
Seni hayal ettiğim, ''senin ikizin vardı ama doğmadan öldü.'' dediklerinde ağladığım o günlerime.
Seni benim öldürdüğümü düşünüp, çocuksu bir pişmanlıkla kendime kızdığım o günlere.
Ah be erkek kardeş ben de çok seviyorum seni,
Değer veriyorum, görmeden duymadan sevdiğim biricik ikizime.
Ben de özlüyorum erkek kardeş, hiç anımız olmasa da , oyun oynayacak vaktimiz olmasa da.
Ben de biliyorum seni kardeşim, ikizim, her şeyim.
Maddi olarak görmesem de manevi olarak görüyorum ya, görmek için gözlerim olması gerekmiyor ki.
Ben de hissediyorum seni, kalp atışını, ruhunu benliğini her şeyini.
Ben de anlıyorum erkek kardeş, anlıyorum.
